Niepowodzenia położnicze dotyczą kilkunastu procent kobiet i obejmują poronienia samoistne, poronienia nawracające i zgony wewnątrzmaciczne w II połowie ciąży.
Poronieniem określa się samoistną utratę ciąży w okresie poprzedzającym uzyskanie przez płód zdolności do przeżycia, tj. w okresie od poczęcia do 24. tygodnia ciąży.
Poronienia nawracające to trzy lub więcej następujących po sobie utrat ciąż przed 22 tygodniem czasu jej trwania.
Niezależnymi czynnikami ryzyka kolejnych poronień są wiek matki i liczba przebytych poronień. Największe ryzyko poronień dotyczy par, w których przypadku kobieta ma co najmniej 35 lat, a mężczyzna 40 lat lub więcej.
Niezależnym czynnikiem rokowniczym jest również przebieg poprzednich ciąż.
U 90% kobiet, które doświadczyły jednego poronienia następna ciąża kończy się urodzeniem zdrowego donoszonego noworodka.
Nawykowe poronienie wymagają wykluczenia zaburzeń immunologicznych, endokrynologicznych, genetycznych oraz wrodzonych i nabytych nadkrzepliwości krwi, z których najistotniejszym jest zespół antyfosfolipidowy.
Z reguły przyczyna nawracających poronień jest złożona i wymaga szczegółowej diagnostyki, gdyż tylko odpowiednio postawiona diagnoza i dopasowane leczenie pozwala zwiększyć szanse urodzenia zdrowego dziecka.